Από την Εποχή του Χαλκού στην Ελλάδα αλλά και κατά την Ρωμαϊκή περίοδο και τον Μεσαίωνα, η τσουκνίδα ήταν γνωστή για τη χρήση της ως βασικό τρόφιμο, φάρμακο, ίνας και χρωστικής . Από τον 5ο έως τον 10 αιώνα οι χρήσεις της τσουκνίδας επεκτάθηκαν για να συμπεριλάβουν θεραπευτικούς σκοπούς.
Τον πρώτο αιώνα, οι Έλληνες γιατροί Πεδάνιος, Διοσκουρίδης και Γαληνός ανέφεραν τις θεραπευτικές ιδιότητες του φύλλου της τσουκνίδας. Ο Ιπποκράτης (460-377 π.Χ.) και οι οπαδοί του ανέφεραν 61 φάρμακα με τη χρήση τσουκνίδας.
Η φήμη της ως βότανο για φαρμακευτική χρήση συνεχίστηκε και μετά από εκατοντάδες χρόνια σε πολλές χώρες του κόσμου ενώ το άλειφαν εξωτερικά στο δέρμα για τη θεραπεία δερματικών παθήσεων.
Πηγή:
Ξυρίχη Φωτεινή (2018). Τσουκνίδα, Γλυκάνισος, Αλόη, η ωφέλειά τους στον οργανισμό του ανθρώπου. Γνώση και Χρήση αυτών στην Λευκωσία της Κύπρου
