Η πρώτη ιστορική αναφορά στις θεραπευτικές ιδιότητες της αλόης, βρίσκεται σε εικόνες αγγείων της εποχής του Σουμέριου βασιλιά Akkad. Το Αιγυπτιακό βιβλίο συνταγών του 15ου αιώνα π.Χ. που ανακάλυψε στον περίφημο πάπυρο, ο George Ebers, αναφέρεται στις θεραπευτικές ιδιότητες της, γεγονός που σημαίνει ότι είναι γνωστές για περισσότερο από 3000 χρόνια.
Στην Αίγυπτο, ήταν το φυτό που το «αίμα» τού έδινε ομορφιά, υγεία και αιωνιότητα. Οι Φαραώ τη θεωρούσαν ελιξίριο μακροβιότητας και κατά την ταφή των νεκρών προσφερόταν φύλλο Αλόης σαν σύμβολο αιώνιας ζωής.
Οι Αιγύπτιοι όμως είχαν ανακαλύψει και τις καλλυντικές ιδιότητες του φυτού. Ο μύθος λέει ότι, οι βασίλισσες της Αιγύπτου, Κλεοπάτρα και Νεφερτίτη συνέδεσαν τη χρήση της με την αναζήτηση τους για φυσική ομορφιά. Η γοητευτική Κλεοπάτρα τη χρησιμοποιούσε σε όλες τις λοσιόν της και η Νεφερτίτη έκανε καθημερινά μπάνια με το χυμό της.
Στην αρχαία Ελλάδα, συμβόλιζε την ομορφιά, την υπομονή, την τύχη και την υγεία. Ειδικότερα, η πρώτη σχετική αναφορά στη Δυτική Ιατρική είναι η εργασία του Ιπποκράτη (460π.Χ.-376π.Χ.), ο οποίος περιγράφει μερικές από τις θεραπευτικές ιδιότητές της σε πολλούς τομείς.
Ο Διοσκουρίδης στο βιβλίο του «Περί ύλης Ιατρικής» αναφέρεται λεπτομερώς και με ενθουσιασμό στις θεραπευτικές ιδιότητες του χυμού της Αλόης. Ο Πλίνιος επιβεβαίωσε στην «ιστορία των φυτών» τα συμπεράσματα του Διοσκουρίδη.
Πηγή:
Βασιλάκη Μαρία & Τζεκάκη Βασιλική (2014). Φυσικά συστατικά στην αισθητική και κοσμητολογία – Αλόη Βέρα.
